Я — чалавек,
Я жыў між вас, людзей,
Я бачыў, чуў, я адчуваў, што й кожны.
Маё жыццё круціў малох падзей.
Мой розум труціў чад чужых ідэй —
Час злыдзень, час анёл — мой спадарожны.
Я ў гэтым часе жыў і ад яго
Шмат браў чаго, свядома й падсвядома.
Нясу святло і цень жыцця майго —
Ад светлага — уздым, ад змроку — стома.
Я мог бы стаць у позу святара,
Маўляў, я белы, чысты, служка Бога,
Ды слоў такіх падманная ігра,
Апроч фальшывых нот не дасць нічога.
Усё ўва мне, што на зямлі ў жыцці,
На жаль, усё — хоць пакрысе й не дзіва.
Як ні стараўся прама я ісці,
Так і ішоў, але, бывала, крыва.