Безнадзейна сумуе сцяжынка ў траве,
Ледзьве бачна бяжыць — то ў нізіну, то ўгору.
Ёсць яна — і няма,
і жыве, й не жыве —
Разам з ёй тут знікае далёкае ўчора.
А калісьці сцяжынка дарогай была,
Хай сабе і не бойкай,
а ўсё-ткі «ў законе».
Тут і песні гучалі, й гаворка гула,
І гармонік завітваў, і цокалі коні.
Ці дажджы, ці спякота,
ці снег, ці вясна,
А над ёй не сціхаў
смех і спеў шматгалосы.
З году ў год бездакорна служыла яна,
Безадказна злучала сядзібы і лёсы.
О, чароўнасць дарогі такой — не шаша,
Тут і роздум духоўны,
й зямлі беззаганнасць.
У дарогі такой — наваколля душа
І свая непаўторная утаймаванасць..
Што ж, знікаюць яны,
адыйшлі у нябыт,
Нашых продкаў дарогі і годнасць былога.
Мы даўно праматалі
на шчырасць ліміт —
Сёння мчыць нас (куды?) безаглядна дарога.
Аўтабаны гудуць —
аж гудзе ў галаве,
І не ўгледзець у вокнах матулі-прыроды...
Толькі недзе сумуе сцяжынка ў траве,
І знікае прамень даўніны —
назаўсёды.