Апошні летні дзень пакорна дагарае,
Ліецца ціхі сум з пачырванелых шчок.
Здавалася, што лету канца не будзе, края,
Калі бадзёры чэрвень зрабіў свой першы крок.
Мы ведаем, што лета імгненна праімчыцца,
Пашле апошні дзень у восень, як ганца.
Ах, лецейка жыцця!
Нам мала — толькі трыццаць!
Ах, наша моладасць, без края і канца!
Што маладосць прайшла, мы заўважаем гэта,
І не таму, што рвём лісткі календара.
Тады апошні дзень свайго мы бачым лета,
Калі мігне у скронях праменьчык серабра.