Пасля блуканняў
Па зямлі маіх,
Хачу пайсці з жыцця я,
Божа-браце,
Не ў стылых
Казематах гарадскіх,
А у Карпілаўскай
Бацькоўскай хаце.
Жаданні ўсе
Адкідваю я ў бок,
Адным-апошнім
Завяршаю долю —
Няхай сустрэнецца
Мой самы першы крок
І крок апошні —
Тут і нідзе болей.
Не зможа перадаць
Ні плач, ні смех,
Не здольны напісаць
Ніякі геній —
О колькі тут было
Жыццёвых вех,
О колькі лёс тут
Выкрасаў імгненняў!
Праменіць памяць тут
На ўсе бакі,
Ад першых крокаў,
Ад дзвярэй, ад ганку.
Маю душу
Адорвалі бацькі,
Духоўна,
Шчыра,
Мудра па-сялянску.
Ад матухны прыроды,
Ад зямлі,
Ў гармоніі былі
З зямлёй і светам.
А што за людзі
Колісь тут жылі!
Быў кожны кожным
У той час сагрэты.
Адкрытасць і бясхітраснасць тады,
Былі зямлі, як бы сказалі,
Соллю.
О мілыя мінулыя гады!
О тое,
Што не вернецца ніколі!