На радыё, у студыі
Ужо не першы год,
Як гаспадар, арудуе —
Жыве прыблудны кот.
У вольны час цярэбіцца:
Які ж ён кот — без блох?
То яўкае, то чэпіцца,
То ледзь не валіць з ног.
Усе любілі Спікера —
І кот усіх любіў,
А асабліва дыктара,
Бо той яду насіў.
А дыктар неяк раніцай —
Ці то мазгі растрос,
Ці ўчора позна «парыўся»? —
Нічога не прынёс.
Быў дзень такі напружаны,
Ва ўсіх работы — вір.
І кожны, як кантужаны?
Ідзе прамы эфір!
У кожнага работніка
Адказнасці — праз край.
А што кату-гаротніку?
Яму — каўбаску дай!
А дыктар засяроджаны,
Яму не даў каўбас,
Чытае ён народжаны
Для грамадзян Указ.
Не зразумела Спікеру,
Што гэта за байкот?
Ён — на калені дыктару,
Піхаецца ў жывот.
Каленьмі дыктар дрыгае,
Каб скінуць лайдака,
А Спікер — трэцца, нігае,
Шукае ласунка.
Відаць, абрыдла Спікеру
Быць лішнім у «віры» —
І запусціў ён дыктару
У нешта кіпцюры.
Зароў на ўсю рэспубліку
Паранены бядак —
І ў студыі ўсю публіку
Ледзь не хапіў слупняк.
Жывёла ж непадсудная,
Ёй суд — не камандзір.
Пад хвост кату прыблуднаму
Пайшоў прамы эфір.