А можна я пафантазірую?
Напрыклад, шчасце дзесь знайшоў я,
Таму і не вярнуўся з выраю
Вясной да роднага гняздоўя.
О як жа смачна мне там елася,
Пілося смачна пасля ежы.
І нават яхтай абзаймеўся я
Пад пальмамі на узбярэжжы.
Так піў і еў я, пуза грэючы,
Як ля карыта могуць свінні,
Як ля смятаны Катафеічы
У незласлівай гаспадыні.
І раптам стала невыносна мне,
І ні да пальмаў, ні да раю.
Сасніў, што быццам ранкам росным я
Баравічкі я сабіраю.
Прыснілася, што зноў у вёсцы я,
Забыўшыся на ўсё благое,
І хата родная бацькоўская
Мяне частуе сырадоем.
І ўжо аб доме толькі думаю,
Як кажуць, адусюль падпёрла,
Зрабіўся сам не свой ад суму я
І смаката не лезе ў горла.
Да д’ябла ўся гэта экзотыка,
На поўдні тут аж ванітуе.
Абрыдла мне ўсё тут да чорцікаў —
Дамоў, дамоў, дамоў хачу я!
О як балюча на душы скрабе,
Мне не адужаць гэта гора —
На шыю камень пачапіў сабе
І з яхты кінуўся я ў мора...
Зямля чужая душыць гіраю
Душу, што аб Радзіме дбаецца.
Дык вось чаму ўсе птушкі з выраю
Ад веку ў век дамоў вяртаюцца.