Чаму ты, верш мой, не каўбаска,
Не парасячая нага?
Зрабілася б жыццё як казка —
Стаяла б да цябе чарга.
Калі ж паддацца думкам гэтым,
Што ў верш кракраліся тайком,
Павінен быць я не паэтам,
А ў скуралупні — мясніком...
Не! Лепей паміраць без хлеба,
Але такой чаргі не трэба!