Мяне дарога кожная хіне,
Я ўсё жыццё ў дарозе,
ў блудным стане.
Я шчыра спадзяваўся,
што мяне
Прыблуда-старасць
дома не застане.
Я навыпісваў дугі на зямлі,
І за спіной —
гадоў імклівых груды.
Дамоў нарэшце ногі прывялі,
А тут мяне чакае ўжо «прыблуда».
Хацеў крутнуцца я
ў дарогу зноў,
А ногі ўжо не тыя,
сіл нямнога,
Ды й здзекуецца старасць
без прадмоў:
— Ад смерці не уратуе і дарога.