Я ў Акопы вяртаюся зноў
Пасядзець на знаёмым пагорку,
Сярод даўніх знаёмых — дубоў —
Дыхаць водарам траў-дываноў,
Ад якога салодка і горка.
Я Акопы люблю і таму,
Што да іх прытуляўся Купала,
Што яны, як калісьці яму,
Падарылі і сэрцу майму
Дабрыні і пяшчоты нямала.
Я свае расхінаю гады,
Адхінаю амаль паўстагоддзя...
Я з Карпілаўкі бегаў сюды
Не натхняцца, а так — ад нуды
Аддаваўся дзіцячай прыгодзе.
I юнацтва калі-нікалі
Тут спяліла душы летуценне.
Ногі самі ў Акопы вялі —
Ёсць жа нейкая ў гэтай зямлі
Таямніца часоў — прыцягненне.