О імкненні!
Куды б вы зямлян завялі,
Не сустрэўшы нідзе перашкодаў?
Ды нябачны ланцуг —
прыцягненне Зямлі
Нас ратуе ад трагіпрыгодаў.
Самы амбіцыёзны
і ўзнёслы узлёт,
Першародак касмічнае эры,
Вакол нашай Зямлі
завяршыў абарот —
І дамоў!
Прэч прыгоды-хімеры!
Родны кут! Тут мой дом
і маленства гады,
Тут зямля й маіх продкаў святая.
Прыцягненне «маленькай Радзімы» заўжды
Да сябе непазбежна вяртае.
Прыцягненне — між нас,
хоць не бачым яго —
Адчуваем яго штоімгненне.
Назаўжды мы згубілі б
адно аднаго,
Каб ні сэрцаў,
ні душ прыцягненне.