Ледзь сонейка над лесам узышло,
Зірнуўшы зверху на зямлю ўлюбёна,
Васіль пракалымажыў праз сяло
Да канцавой сядзібы, ля Лявона.
— Суседзечка, пазыч мне барана,
«Да хлопцаў» усхадзілася авечка.
Дасць Бог, глядзіш, акоціцца яна
І параднімся мы.
— Аб чым, брат, спрэчка!
Бяры, даю яго я напавер,
Вядзі да «маладой»,— Лявон смяецца,—
Але бяда, бо гэты кавалер
Крыху прыдуркаваты, надта б’ецца.
Баіцца толькі аднаго мяне,
Астатніх валіць, як гнілое дрэва.
Васіль махнуў:
— А-а, можа, й абміне
Нас гэты грэх... Вядзі жывёлу з хлева!
Лявон стрыножыў ногі барану,
Памог ускінуць бэку на падводу.
— Бывай здароў, сусед, чакай вясну,—
Сказаў Васіль,— а з ёю і прыплоду!
А барана праз дзень назад прыпру! —
І сцёбнуў пугай па спіне кабылу.
Загрукацелі колы пад гару,
Узняўшы за сабою хмары пылу.
* * *
Чакала дома жонка Васіля,
Авечку прывязаўшы каля хлева.
Васіль на жонку закрычаў здаля:
— Рыхтуй паненку, маць яе налева!
— Як рыхтаваць? Гатовая яна! —
Ў адказ Анэта.— Вось, стаім на пару!
Васіль сцягнуў з падводы барана,
Разблытаў ногі: — Ну, задай ёй жару!
Баран устаў, абвёў вачыма двор,
Пацёр, пастукаў аб падводу рогі —
І раптам з месца, дурань, як папёр,
Як даўся з усіх сіл Анэце ў ногі!
Кабеціна крутнулася ваўчком
І бразнулася, аж заныла цела.
Ускочыла з зямлі і — зноў тырчком
Ад барановай ласкі паляцела.
Ды, дзякуй Богу, выратаваў хлеў,
Куды Анэта праслізнула спрытна.
Цяпер баран накіраваў свой гнеў
На дзверы — і крышыў іх апетытна.
Адскочыць трохі і з разгону — бух!
Як той таран, пракладвае дарогу.
Васіль сабраў увесь мужчынскі дух
І кінуўся да жонкі на падмогу.
Баран зрабіў на месцы разварот
(Яму й мужчыне даць пад зад ахвота).
Васіль маланкай сігануў на плот,
Зароў штосілы: — Прэч пайшоў, дурнота!
Але Васіль напаў не на таго.
Дарэмна ён на цэлы свет галёкаў.
Баран як даў у плот, дык ад яго
Адныя трэскі пырснулі навокал.
Васіль ляжаў пад трэскамі цішком,
Анэта ў хлеве гузакі лічыла.
Цяпер ужо баран — бачком, бачком
І да авечкі, што за ім сачыла.
* * *
Прыйшлося без развагі і прадмоў
Ісці хутчэй да Васіля Лявону,
Каб барана свайго забраў дамоў
І сябра з жонкай вызваліў з палону.
— Такі быў жах, нібы кульнуўся свет! —
Сказаў Васіль.— Ён доўга будзе сніцца...
Лявон смяецца: — Ты заходзь сусед,
Калі яшчэ захочаш парадніцца.