Абыдзіце Зямлю —
хоць вакол,
хоць сто раз,
Хоць прагледзьце, як кажуць
наскрозь свае вочы,
А жанчын больш прыгожых,
такіх, як у нас,
Не знайсці — ні жанчын,
і ні цудаў дзявочых.
Тут — такая зямля —
край блакітных азёр,
Край празрыстых крыніц,
край душы святакрылай
Тут — мая Беларусь —
прыгажосці узор,
Тут і людзі — узор
чалавечнасці шчырай.
Вось і дорыць зямля,
на здзіўленне вякам,
Прыгажунь, што ўсясветна
прыдбалі прызнанне.
Мы да скону вякоў
абавязаны вам
За пяшчоту, за веліч душы,
за каханне.