З іх шлюбу
Дзівіліся вёскі наўкола
Алена была
Брыдкаватая знешне.
Затое —
На зайздрасць астатнім Мікола,
Такі ўжо прыгожы,
А ўнутраны грэшны.
І ўсё ж адгуло,
Так ці гэтак вяселле,
І «горка» было,
Пэўна, ноччу салодка.
Ды колькі ні пі,
А надыдзе пахмелле —
І ладзяць жыццё
Малады і малодка.
Алена руплівая —
Зранку да ночы,
Ласкавая,
Нібы малое цялятка.
Лагодзіць Міколу
Угодліва ў вочы,
Сям’і прысвячае сябе
Без астатку.
Да сонца устаць,
Позна легчы ёй рупіць,
На працу і з працы —
Дадому нязменна.
Дзе трэба,
Дзе й не,
А свякрусе саступіць
І мамай яе называе
Алена.
Міколу сям’я хвалявала,
Ды мала.
Быў ёй процілегласцю —
Увачавідкі,
Яна — прыгажосцю
Унутранай ззяла,
А ён, прыгажун,
Выглядаў побач
Брыдка.
Ды й слова на вочы
Ёй крыўднае кіне,
Бывалі абразы,
Нярэдка — папрокі.
А сам —
Нібы той манекен
На вітрыне,
Ад люстра ні кроку,
Стаіць рукі ў бокі.
Каб ёй паказаць,
Хто галоўны, ён гыркаў,
Яна — ўся ў сямейным парадку
І працы.
Няпростая справа —
Двух лёсаў прыцірка,
Тым больш, калі знешне
Ім цяжка раўняцца.
Калі адсалодзіўся
Месяц мядовы,
Бацькі да Міколы
Падселі без злосці:
— Сынок,
Ты з Аленай сябе параўноўвай,
Далёка табе
Да яе прыгажосці...
Упэўнены —
Прыйдзе яна да парадку
Ў адносінах
Гэта сямейная пара.
А ў вёсках завуць іх цяпер
Ўціхамятку,
Без злосці, але —
Прыгажуня й пачвара.