Стаіць перада мной
немаладая дама
Й не «дыназаўр» —
год сорак усяго.
Не твар — палітра,
розных фарбаў гама —
Навошта тынкавацца?
Для чаго?
Ад чырвані густой
блішчаць не губы — пысы,
І тушы чарната
аж сыпіцца з вачэй,
І сінь вакол вачэй —
і зніклі твару рысы,
Саскубленыя бровы
за нітачку танчэй.
Мы ехалі ў метро,
ў вагоне не крануцца —
Пакуль жывы,
рухавіць Божы люд.
Я, нават каб хацеў,
не мог бы адвярнуцца,
Куды мне вочы дзець —
глядзеў на гэты цуд.
Я разумеў — яна
аб маладосці марыць,
Да прыгажосці прагне
па-свойму «мал і стар».
Але ж яна сябе
не маладзіць, а старыць,
З-пад фарбаў выглядаў
усё ж прыгожы твар.
Дзівосны парадокс
вядомы ўсім адвеку,
Відаць, не ўсім,
бо не крануў яе:
Адзенне маладых
старому чалавеку
Падкрэслівае старасць
і ўзросту дадае.
З вагону выйшлі мы,
я далікатна, чынна,
Каб не абразіць,
ёй сказаў за-за плеч:
— Паверце мне, што вы —
прыгожая жанчына,
Але без фарбаў...
І падаўся прэч.