Я адыйшоў ад мітусні трыбуннай
І ціха з невядомасцю жыву,
Затое вэрхал прадказальны тлумны,
Не гвалціць слых,
Не дурыць галаву.
Там кожны сам з сябе
Будуе вежу
І лезе ўверх, як пераможны сцяг,
А я у вёсачцы сабе належу,
Ўсё неба, ўся зямля ў маіх вачах.
Ёсць там і творцы,
Ёсць у творчасць гулі,
Як і ў крыніцу заплывае муць.
У вёсцы ёсць і пеўні, і зязюлі,
Ды іх прыемна
Бачыць тут і чуць.