Прыйшоў Пятрок, апаў лісток,
На восень павярнула лета.
І сонцу падстаўляе бок
Яно, як пекная кабета.
Куст, як задзіра-верабей.
Шырэй тапырыць голля крылы.
І неба дыхае глыбей,
І сонца жарыць з усёй сілы.
Ва ўсю стракоча весяло
Неўтаймаваная сарока —
Яшчэ і лета не прайшло,
Ды і зіма ад нас далёка.