Далёка я
Ад мора-акіяна,
А што ж штарміць так
лёс неспадзявана?
Прыліў трагедый,
хвалі бед нязваных,
Адліў гадоў,
мне Богам дараваных.
Прыбой душэўных ран
ледзь з ног не валіць,
Вунь непрыемнасці шукаюць,
дзе б прычаліць.
Адліў надзей —
далей, далей а сушы,
І чайкі ў небе,
як памерлых душы,
Пранізліва крычаць,
як страт хвіліны,
І раняць сэрца,
быццам успаміны
Прыліў-адліў
Я ў цэнтры сутыкненняў.
І з кожным днём
жыцця ўсё меней, меней.
І ўсё страшней
прыліўныя накаты,
І з кожным годам —
кожны вал — дзявяты.
А вось адлівы
дні й гады гартаюць
Няўмольны час,
няўмольна сілы таюць.
Зноў новы вал
пагрозліва грукоціць
І на мяне няўхільна
коціць, коціць.
Я на мяжы стыхій
пражыў нямала,
І колькі помню —
штылю не бывала.