Рассеяла жыццё гады-хвіліны,
Палоніць вочы захад, а не ўсход.
І п’е душа далёкія ўспаміны,
Якія для яе бліжэй штогод.
І вецер, перажытага калісьці,
То студзіць сэрца, то агнём пячэ.
Сціскаецца жыццё — з яго каб выйсці
Жывым... такóга не было яшчэ.
Ўспаміны не заліжуць сэрцу раны,
Якія назапасілі гады.
Прымаю свет сучасны, «саматканы»,
Бо ад яго не дзецца нікуды.