Век жыве прымак і плача,
Свой прымачы лёс кляне.
Вось і сёння ён тлумачыць
Пра бяду-гаркоту мне.
— Вам, сусед, не здагадацца,
Дзе вытокі мацюкоў...
Стала жонка заглядацца
На пузатых мужыкоў.
Любіць тлустых, аж трасецца,
А такіх, як я — кляне.
Там, дзе тонка, там і рвецца —
Жонка кінула мяне.
Працаваў я, жыў «у мыле»,
Торбы не скідаў з плячэй.
А цяпер — увесь у сіле:
Баба з воза — дык кабыле
Значна робіцца лягчэй...
— Дык чаму ж не сохнуць слёзы?
А прымак:
— Каханне — яд!
Баба злезці злезла з воза,
Але просіцца назад.
Я цікаўлюся: — А тлусты?
Чым жа ёй не дагадзіў?
— Гэта бочка з-пад капусты?
Ён яе за нос вадзіў!
— Ты мяне кармі,— ёй кажа,
Так, як кормяць на убой,
А як ноч навокал ляжа,
Разлічуся я з табой...
Тая аж змарнела ў целе,
Ён жа — як у масле сыр,
Нажарэцца, а ў пасцелі
Усю ноч храпе, як кныр.
Гора з бабскаю пародай —
Прызнае сваю віну
Кажа: — З тоўстым, як з калодай,
Ні «забаў» табе, ні сну.
...Час прайшоў — і мне не спіцца,
Уваччу прымак стаіць...
А ці варта мне жаніцца?
Бабскі ж густ — як бліскавіца,
Бабе ж — век не дагадзіць!