Г. П.
Ён блізка не чытаў паэм маіх,
І з вершаў —
ані слова не адужаў.
А з крытыкай абрынуўся на іх,
Каб з «жабаю» сваёю
сесці ў лужу.
Ён для сябе —
ікона на куце,
Пясняр паслязакусачных адрыжак.
Па-большасці трымае у руцэ
Ні ручку,
Ні аловак,
А кілішак.
Мы — розныя.
Нам будзе Бог суддзя.
Ад крытыкі
не страціў я «кароны».
І да таго ж —
паэт звычайны я,
Не абласкáны
І не «заслужоны».