Адзіны прытулак,
Жывуць дзе са мною сумесна,
Птушыныя спевы,
Адвечная песня лясоў,
Дзе погляду вольна,
Дзе сэрцу ніколі не цесна —
Зямля маіх продкаў
Мяне разумее без слоў.
На гэтым куточку зямлі,
Ад народзінаў родным,
Пачуў калыханку матулі
Малы ўпершыню.
Я тут адчуваю сябе
Неабходным і годным
Радзіме, адкрыўшай душы маёй
Мар вышыню.
Мы вынік падводзім аднойчы —
Хто позна, хто рана,
Адказна зірнуўшы
На пройдзены шлях з-пад рукі.
Апошні прытулак,
З табою нам наканавана
З’яднацца ў адно неразлучна —
І ўжо на вякі.