Нарэшце — за спіной дарога,
Не чую ні плячэй, ні ног.
Быццам не я — мая знямога
Зрабіла крок цераз парог.
Хінуў я стомленае цела
Бліжэй да грубкі, да агню.
Трывожна шыбіна трымцела,
Палохаючы цішыню.
Даўней мяне сустрэла б маці:
— Сядай, сынок! Паеш, сынок!..
А сёння я адзін у хаце
Ды Маці Боскай абразок.
Надзея не губляе веры,
І я, у кут дапяўшы свой,
Не зачыніў на клямку дзверы,—
Прытулак для душы жывой.
Мо ён камусьці дапаможа
Не ўпасці, сілы аднавіць...
Ноч, безгалоўе, бездарожжа,
Нервова шыбіна трымціць.