Ён ёй прызнаўся у каханні,
Узнёсла гледзячы на неба.
Яна спытала ў хваляванні:
Скажы мне, як табе я трэба?
Ён ёй: — Адкрыць я сэрца мушу —
Ты трэба мне, як хлеб сталу
Яшчэ — як бульба беларусу,
Яшчэ — як сала трэ хахлу.
Як языкам зласлівым кпіны,
Як холад квасу, каб не ўкіс,
Як італьянцу трэб масліны,
І як кітайцу трэба рыс.
Яна — у крык:
— Бог шчасце даў!
Мяне ніхто так не кахаў!