Пустыня... пустыня... пустыня...
Патрачаны сілы дарма.
І кроў закіпелая стыне
Ад жаху — канца ёй няма!..
Калі гэты жах не адкінуць,
Пустыня зламае, сагне.
Ці выйсці з яе, ці загінуць —
Другога не дадзена мне.
Я ледзь не здаюся часамі,
Прыпынкі — часцей і часцей.
Пачвары з хвастамі, з клыкамі
За ногі грызуць да касцей.
А выстаяць трэба, адбіцца,
За крокам павінен быць крок.
Гарачую кроў, як вадзіцу,
Глытае гарачы пясок.
Здаецца — радзіўся б нанова,
Каб тут, сярод гэтай брыды,
Пачуць бы мне роднае слова —
Радней, чым глыточак вады.
Яно — як туга па Радзіме,
Яго тут — спаўна ацаніў...
Пустыня... пустыня... пустыня...
Няўжо я ўсё гэта прысніў?