Жыццё дало мне ўсё,
што сёння ёсць,
Не шкадавала святаў і ахвяраў.
Жыццё маю забрала маладосць,
Зламала крылы ў ружовых мараў
І ў гэтым «ёсць» —
такі калейдаскоп
Антаганічных якасцяў і рысаў —
Упартасці праз край —
хоць трэсні ў лоб,
Нястрыманасці слоў —
хоць бі мне ў пысу.
Ўратоўвала пачуццяў вышыня,
Узносіла пад неба
з багны злосці.
Ёсць у жыцці маім і дабрыня,
Ды гэта — лыжка мёду
ў горкім дзёгці.
Жыццё — наш скарб...
Ці ж гэта адкрыццё?
Вялізны скарб,
які шануем мала.
Жыццё дае наступнае жыццё,
Я ў гэтым ліку —
мне пашанцавала.
Я з ім на «ты»,
а можа б лепш на «вы»,
Паважлівасць ўзаемнасцю заплоціць.
Даўжэй жыццё не зробіць
шлях крывы,
А шлях прамы —
жыццё нам не скароціць.
Хоць мы свайго жыцця гаспадары,
Яно нас вучыць,
як з жыцця не збочыць.
Усмешка ў вочы —
не заўжды сябры,
Хутчэй сябры —
крутая праўда ў вочы.
Пытанняў шмат,
і варыянтаў шмат,
Як жыць, як карыстацца
гэтым цудам —
Ці дасягненняў шырыць далягляд,
Ці заставацца ў прыцемку шарплюдам...