Рачулачка, без назвы, пэўна,
А на ізлучынах напеўна
Пераліваецца, спявае,
І вабіць песня векавая
І чалавека, і расліны.
Тут — трапятлівыя асіны,
Лазняк дасціпны дзе-нідзе,
Глядзецца любіць у вадзе.
А ўжо зусім бліжэй да рэчкі,
Шчыруюць дзікія парэчкі.
Там, дзе крыху вышэй зямля,
Над іншымі, відаць здаля
Ляшчынаў пышныя чубы,
Імхом паросшыя дубы,
Бяроз пабеленыя станы.
А на зямлі, з вясны прыбраны
Дыван зялёны саматканы.
Вось вам і сціплая рачула,
А да сябе ўсіх прыхінула.