Сяброў незаменных сціскаецца кола,
Душы неабходных — радзеюць рады.
Няўмольнасці лёсу кіруюць да долу,
Жыцця пуцявіны вядуць да бяды.
Як страшна застацца
ў жыцці ў адзіноце,
Ты — востраў бязлюдны,
і ты ж — Рабінзон.
І сэрца смыліць як агеньчык на кноце,
Наступнае сніцца,
мінулае — сон.
У мараў — абшары,
не след каляіны.
І ўсё-ткі цішэюць здзяйсненняў званы
І крыляць згасаючы дзень успаміны,
Ды толькі вяртаюць
ва ўчора яны...
18 красавіка 2015 г.
Дзень пахавання Уладзіміра Содаля.