Жыццё, то ў рамках дзён,
то самапасам,
Жыццё, як фота —
ў профіль і анфас.
Яно прайшло, нібыта паза часам,
Хаця жыццё сабой абраміў час.
І рамкі часу, як шлакбаум —
Досыць!
Як напаследак памінальны звон.
З жыцця, за яго рамкі,
нас выносяць —
Апошняя пашана наўздагон.
Мы сонечнасці выпіваем чашу
І адыходзім у бясконцы цень.
Пажоўклы наш партрэт
у раме часу
Маўкліва пазірае ў новы дзень.