Дзяўчына на рамонцы
Варожыць і ўздыхае:
— Кахае!
Не кахае...
Кахае!
Не кахае...
Пялёсткі рве, хвалюецца —
Напружанасць якая:
— Кахае!
Не кахае...
Кахае!
Не... ках-а-ае?..
Пялёстачкі закончыліся
Й холад па спіне.
— Кахае!
Не кахае...
Кахае!
— Навошта ж ты, рамоначка,
Наваражыла «не»?
Галовачку павесіла
Дзяўчына ў лузе тут.
Ой прыняла нявесела
Рамоначкі прысуд.
І раптам — любы да яе:
— Цябе шукаю я!
А ты на лузе без мяне,
Каханая мая!