На галіначцы кожнай адзенне, як з ваты,
Пад бялюткаю коўдрай прыціхлі палі.
Я накінуў кажух і на досвітку — з хаты,
Каб убачыць, як сонца ўсплыве з-за зямлі.
Ах, якое чароўнае елак убранне!
І здаецца — бярозы стаяць з крышталю!
Ружавее марознае звонкае ранне,
Быццам казка аднекуль прыйшла на зямлю!
Колькі розных слядоў! Вунь — брабегла куніца...
Тут — вавёрка шукала свой «склад» ля карчоў...
Там — праклала раўнюткі «шнурок» свой лісіца...
Не злічыць — колькі «петляў» і скідак зайцоў...
Я «чытаю» сляды, і яны абудзілі,
Мо не к месцу зусім, насланнё-пачуццё:
Як жа ў сэрцы маім за жыццё «наслядзілі»...
Як тапталіся брудна ў душы за жыццё...
Што шукалі ЯНЫ ля крынічных вытокаў? —
Раздзіралі тканіну пачуццяў — жыўём.
Над калыскай жыцця хтосьці злосна галёкаў,
Вальнадумства ссякаў і махаў пугаўём...
...Я па снезе іду, я шчаслівы бясконца,
Думка светлая сэрца маё саграе:
— Дзякуй Богу! Узыдзе жаданае сонца!
І за ноччу нахлынуўшай — дзень настае!