Жыццё, яно... Не, не маё,
А ўвогуле жыццё людзей,
Яно, як раненая птушка
Сярод драпежнасці падзей,
Пад ціскам хмарнасці свінцовай.
Яму б ляцець да долі новай,
У ясны свет, у неба сінь,
Да малазведаных вяршынь,
Да сонца вечнага, але...
Але ўзляцець не удаецца
Высока на адным крыле.
І птушкай раненаю б’ецца
Жыццё, як і планета-маці,
З адвечнай мараю аб шчасці.