Лявон ля Сымона
сядзеў, прагаворваў,
Дыміў цыгарэтай
між слоў.
— Ты ж бульбу сваю
на тым тыдні аборваў,
А сёння — за плугам
быў зноў.
Ёй, бульбе тваёй,
там спакой толькі сніцца,
Дай ёй ачуняць
хоць дзянёк.
Павінна хоць трохі
яна ўкараніцца,
Ты ж торкаеш плугам пад бок.
Сымон у адказ
запытаў хітравата:
— Скажы, як на споведзі мне,
Ты бульбы штогод
выбіраеш багата?
Лявон сумна выдыхнуў:
— Не...
Якія ўраджаі?
Не бульба — арэхі,
Буйней
На руках мазалі.
Ніякай аддачы,
ніякай уцехі
Ад поту,
Ад працы,
Зямлі.
— Дык вось дзе тваіх
неўраджаяў прычына! —
Лявону Сымон дадае:
— І бульбачка любіць,
нібыта жанчына,
Каб хтосьці пад бок
яе кратаў няспынна,
Каб хтосьці
варочаў яе.
Ты жонку сваю,
вазьмі ноччу, пакратай,
А ранкам —
бліны ад душы.
І бульба заўжды
ураджай дасць багаты,
Ты толькі яе варушы.