Крылаты клін адгаласіў і сціх,
Расталі жураўліныя галоскі,
Свінцовасць неба
праглынула іх —
Скідае лес
з плячэй сваіх абноскі.
Ад ветру дрэвы гнуцца,
як трава,
Віхурыць з лісця
жоўтая завея.
І восень, як
бяздомная ўдава,
Пад холадам пранізлівым гібее.
Прадзімак здольны
хоць каго зламаць,
Нібыта надыходзіць канец свету.
Ніхто не зможа
восень падтрымаць,
Пашкадаваць злінялую кабету.