Мне — семдзесят пяць...
Невясёлая дата.
Былое маё —
і маё й нічыё.
Грэх скардзіцца мне,
я мінулым багаты.
Наперадзе — толькі маё,
Бо — стар’ё.
Ўхваляем мы старасць,
ды больш на паперы,
Папера кіруе,
хоць мы больш мудрэй.
Як толькі пастукае
старасць у дзверы,
Не шмат беспаперных
ля гэтых дзвярэй.
На жаль, нашы лёсы,
як лёс аблігацый,
Набыў — і на сметнік,
знаёмы матыў.
Нам не абысціся
ў жыцці без ратацый —
Аджыў — і на сме...
Не! Аджыў — і ў архіў.
20.VII.2017