Далёка... як далёка да світання...
Пануе ноч у душах, у вачах...
Аслеплым людзям неабходны Данка,
Каб асвятліць у чорнай цемры шлях.
I я збіваю ногі аб каменне,
Я сам святло шукаю і агонь.
I раптам — ратавальнае імгненне!
Кладу адчайна сэрца на далонь.
I час, што праляцеў у цемры марна,
Балюча ўвасабляецца... Але
Мяне не спыніць болей змрок пачварны —
Знікае, гіне цемра пры святле!