Шчаўе дзірваннае,
вобаратнік, крапіва,
І, за зіму перагнілая
бульба-шайморы,
Сотні і сотні разоў ўспамінаю —
ні раз і ні два,
Як ратавалі жыццё
тагачаснай галечы галоднай у горы.
Сёння не ведаюць новыя людзі —
і часу хвала,
Пасляваенную долю гаротных,
забытую Богам,
Як былі спалены многія хаты
і вёскі датла,
Як ратаваліся людзі
ад смерці галоднай «быльнёгам».
Дзесяцігоддзі мінулі,
а я ўсё забыць не магу
Ў голад спавітую,
ледзь перажытую тую гадзіну.
Сёння па лузе іду,
з далікатнасцю стаўлю нагу,
І ратавальную бачу
ў траве зеляніну.