Я зноў у гарадской кватэры,
Як тапаром, пішу.
На ўсе замкі замкнёны дзверы
І клямку на душу.
Што значыць для душы прастора —
Акрыленасць радкоў!
Я толькі што адтуль — учора,
Зноў пад дагляд замкоў.
Да вечнага супакаення
Нясу жыцця прысуд:
Душы і цела раздваенне,
То там яны, то тут.