Было ў Прузыны «хобі» —
Гнаць
На продаж барматуху.
Яна любіла рана ўстаць,
Калі вакол — ні духу.
Цягала дровы і гаршкі,
Ваду ўвесь час насіла.
Каб дзве яшчэ былі рукі —
І ім бы спраў хапіла.
І сёння не спыніла рук —
Увагі брага просіць.
Ды раптам чуе ў дзверы стук.
«Каго там чэрці носяць?!»
Прузына зірк, і — мой ты Бог! —
Застылі ў горле словы.
Пераступіў цераз парог
Інспектар участковы.
«Прынесла ж бура! Каб ты скіс!» —
Падумала Прузына.
— Ой! Хто прыйшоў!
Які сюрпрыз! —
Вітала ўслых, як сына.
— А я ўсё думаю, чаму
Не зойдзіце ніколі!
«Во нос! Каб ён адсох яму!» —
Падумала міжволі.
А участковы й сапраўды
(Не пень жа нерухомы!)
Ступіў, нюхнуў туды-сюды.
— Тэ-экс! Чую пах знаёмы!
Тэ-экс. Зразумела. Ну і ну!
Ага. Знайшоў, здаецца...
Прузыну хоць кладзі ў труну —
Збялела ўся, трасецца:
— Ой, гора!
Не перажыву
Сваёй нягеглай долі!
Ой, ліха мне на галаву!
Оё, не губі, саколік!
Няхай згарыць, калі маню,
Усё маё кухарства!
Ці ж, залаценькі, я ганю
На продаж? На лякарства!
Але і вухам не павёў
Дзяржаўны участковы.
Ён сам з сабой гаворку вёў
І выгляд меў суровы.
— Тэ-экс. Вось ён, стрыжань.
Вось адказ,—
Зірнуў інспектар скоса.
— А я вось думаў увесь час,
Чаму свярбіць пад носам?!