Разгавеюся сонцам, паветрам уп’юся,
І закруціць мяне, закалыша вясна.
На зялёныя грудзі яе павалюся,
Зразумее яна, і абдыме яна.
Я сустрэў маладосць, ап’янеў назнарокам
Ад ажыўшых лясоў, ад празрыстых вятроў.
Я не буду хмяліцца бярозавым сокам,
Бо не п’ю я ніколі сяброўскую кроў.
Як прыемна адчуць пад сабой пульс зямліцы,
І ляжаць, і глядзець у бяскрай-сіняву,
І гадаць — хто плыве? — па-дзіцячы дзівіцца:
Ці аблокі — у небе, ці сам я плыву?