Чытаючы М і Г
Чытаю «разумныя» вершы —
Халодныя творы,
Разумных маіх, ды халодных
Душою калег,
Нібыта плыву па паўночным
Няветлівым моры
І шчырасці бераг шукаю —
Жыцця абярэг.
«Разумныя» вершы...
Паэзіі розуму мала,
Каб вобразнасць, тэмы, радкі
Выкрасалі святло,
Каб крыліла вольнае слова
І ў неба ўздымала,
Каб цешыцца сэрца,
Смяяцца і плакаць магло.
Адкуль ён, нябачны выток
Паэтычнага слова?
Адкуль бы ні быў,
Толькі не ад разумнасці ён.
Вунь, колькі на нашай планеце
Разумнагаловых,
А толькі паэт паміж імі —
Адзін на мільён.