Пастарэла кароўка — сваё аджыла...
I аднойчы машына за ёю прыйшла,
Каб павезці пад нож — вось і кропка ў жыцці.
Перастала кароўка атаву скубці,
Зразумела яна — не надточыш гады,
Сэрца ёй апякло прадчуванне бяды.
Падышлі да кароўкі нядолі ганцы —
I на шыю вяроўку, і ў рукі канцы,
Пацягнулі сілком да машыны з лужка —
I пайшла яна ціха да грузавіка,
Паслухмяна пайшла да няўмольнай бяды,
Толькі вочы з надзеяй глядзелі туды,
Дзе застыла яе гаспадыня — бы спіць.
Што ж яна ратаваць не ідзе, бараніць?..
Як грузілі кароўку у кузаў ЗІЛа,
Гаспадыня — у слёзы, убок адышла:
— Ой, кароўка, кароўка! Няўжо гэта ў сне?
Ты ж карміла мяне, ты ж паіла мяне!
Частавала майго і сынка, і дачку,
I унукі раслі на тваім малачку.
Хоць гады, і бяда, і нуда — чарадой,
А заўсёды стаяў на стале сырадой.
Ой, Красуля, Красуля! Ой, слёзы я п’ю!
Я ж з табой размаўляла, пакуль падаю,
I пра лёс недарэчны — як цяжка адной,
I дзялілася шчыра любой навіной...
I далей прычытала жанчына скрозь плач:
— Ой, кароўка, кароўка! Бывай і прабач...
Грузавік разганяўся шыбчэй і шыбчэй —
I ў кароўкі закапалі слёзы з вачэй.