Захопяць пачуцці і творчы уздым,
Нібыта абдымкі
каханай жанчыны —
І ты адчуваеш
сябе маладым,
Ты — самы прыгожы,
жаданы,
адзіны!
І думкі твае —
каляровы туман,
І сам ты лунаеш
у дзіўным шматквецці,
І мары салодкія — самападман,
Рэальнасць адзіная —
ты ёсць на свеце.
Ты яснаю зоркай
мне свеціш здалёк,
І сэрца табе
лепшы твор прысвячае...
Дык вось жа чаму
так ляціць матылёк,
Нібыта на краску,
ў агонь — і згарае.