Бачылі луг,
да карэньчыкаў скошаны,
Спалены потым
засушлівым летам?
Прыкладна так,
я душой апустошаны
Разам з бязмежным
унутраным светам.
Нешта балючае,
штосьці драпежнае
Грудзі сціскае —
і мала паветра.
Чорнае штось,
ад мяне незалежнае
Цягне ў сябе,
як пякельныя нетры.
Коціць у вочы
рэальнасць няўхільная,
Вянуць галінкі,
бо сохне карэнне.
Чуецца пах
благавоння кадзільнага
І далятае царкоўнае пенне.