Здаецца, што дробязь, а сэрцу — пацеха,
Я крыкну, а мне адгукаецца рэха.
І я не стамляюся з рэха здзіўляцца —
Усё яно можа: спяваць і смяяцца.
То плача яно, то крычыць бесклапотна,
То нешта мармыча, то свішча ахвотна.
Бывае, дзівоснае робіцца з рэхам —
Я плачу — яно адгукаецца смехам,
Я песню жыцця заспяваю натхнёна,
Яно пазяхае асіпла і сонна.
Няўжо маё рэха мой голас крыўляе?
А што калі хтосьці яго падмяняе?
Навошта? Каб мне насаліць? Калі ласка!
Чужое «саленне» — жыцця майго частка.
Крычыць не ў папад адгалоска чужая,
Уласнае рэха мяне пацвярджае.
Я рэха гукнуў, а яно прамаўчала,
Ці я знік раптоўна, ці рэха прапала?
Зноў крыкнуў — і чую адказ! Вось уцеха!
Я ёсць! Я жывы — бо жыве маё рэха.