Зямля — гэта люстэрка,
Люстэрка нашых спраў,
Яна —
Энцыклапедыя падзей.
На ёй калісьці
Продак наш
І сеяў, і араў —
Быў плён
І для зямлі,
І для людзей.
«Калісьці...»
«Быў» — чытаецца
Нібыта некралог...
Чаму, нібыта?
Некралог і ёсць!
Над рэквіем працуе
Чалавецтва —
Бачыць Бог,
Ў гісторыі яно —
Часовы госць.
*
Не толькі продак наш,
Арэм і сеем мы,
Але часцей за хлеб —
Самазнішчэння зло.
А гэта — шлях
Да бездані прамы,
З якой не выбрацца,
Нас — быццам
Не было.
Што за бязмозгліца —
Трагедый крутаверць?
Жыццё застыла
На апошнім рубяжы.
Мы пішам рэквіем —
За партытурай
Смерць.
Прад ёй скрываўленыя ноты
Ці крыжы?
*
То тут,
То там
Чуваць па ўсёй зямлі:
Да ноты нота,—
Да вайны вайна.
Мы ёсць пакуль?
Ці мы — ужо былі?
Жыццё бясцэннае?
Ці грош яму цана?
Ды што ўсё —
Мы ды мы?
Што? Знай цану?
Мы нават над жыццём цары!
Ну што ж?..
Зямлі сваёй мы —
Ножык у спіну,
Мы фауне і флоры —
Ў сэрца нож.
*
Паклон табе,
Жыццё,
Ва ўсе часы!
Вітаю вас,
Расліны,
Горы,
Рэкі,
Лясы,
Жывёлін, птушак галасы!
Ў апошнюю чаргу
І вас вітаю —
Чалавекі.
Сярод жывога
Ёсць і скарпіён —
Да ўсіх
Яго паводзіны благія.
Й сябе забіць гатовы,
Кажуць, ён.
Не толькі ён!
Не толькі —
Ёсць другія!
Штодзень
Жыццю свайму
«Другія» б’юць пад дых,
Штодзень
Свайму жыццю —
Па галаве.
Ці ж будзе доўгі век
У вас,
У нас,
У тых,
Хто піша рэквіем,
Бо днём адным жыве?
*
Газеты
Радыё
І тэле,
Й інтэрнэт,
Як прапаведнік
Бед людскіх адзіны:
— Страляюць!
Б’юць!
Крывёй зыходзіць свет! —
Цікава як!
Вось гэта дык навіны!
Няма такога —
Й сумна жыць, прабач.
І ўжо, як кажуць,
Перцу просіць сэрца.
Пакуты,
Стогны,
Боль,
Дзіцячы плач —
Й маўчанне наша
Ў рэквіем кладзецца.
Адкуль мы, людзі?
Хто мы?
Для чаго?
Жыццё пакуты
Альбо Божы дар?
Ён, рэквіем,
Наведвае і пры жыцці таго,
Хто у жыцці —
Масоўшчык, не жыхар.
*
Над будучымі
Нашымі магіламі,
Над тым, што паглыне
Няўмольна нас,
Мы пішам
Рэквіем
Нябачнымі чарніламі,
Якія праяўляюцца
Праз час.
Чарнілы праявіліся,
А нас —
І выстыў след,
А пасля нас —
Бязлюддзе
І зіма...
Ах, як гучыць
Ўрачыста напаслед
Твор твораў —
РЭКВІЕМ,
А слухачоў няма.