Перачытаў свае вершатварэнні,
Якія кніжны набылі статут.
О, як бы я прарэдзіў іх — з карэннем,
Падправіў, паднавіў з задавальненнем
Альбо адсунуў у далёкі кут.
Ці я змяніўся, ці яны спрасцелі?
Ці тут маёй крытычнасці парша?
Але ж і ў нашым незаменным целе
Праз нейкі час мяняецца душа.
І чалавек, як верш наіўны, ранні,
І сам наіўны быў і малады,
Лунаў у блазнюкоўстве і каханні,
Ды на зямлю спусціўся праз гады.
Разважлівасць радзей глядзіць на зоркі,
А пра наступствы думае найперш.
Таму і вынік разважанняў горкі:
Не розум, а душа крыліла верш.
Мой ранні верш — цікавая праверка,
Учора й сёння я — два берагі.
Я быццам глянуў на сябе ў люстэрка
І сумна ўбачыў — сёння я другі.
Мяняць і перапісваць?
Аніслова!
Там я — больш натуральны і жывы.
І рань душы не аднавіць нанова
Разумным вершам, ўзятым з галавы.