Колькі бачу вакол прыгажосцяў зямных
На Лагойшчыне, лепшай у свеце!
І ідзеш, як плывеш, па лугах сакаўных,
Дзе кіпяць і буяюць суквецці.
Пачакайце, касцы, хоць дзянёк, хоць другі,
Адпачніце ад спёкі ў цянёчку.
Хай пяшчоцяцца ў сонечных промнях лугі —
Канюшынка, рамонкі, званочкі.
Вунь і пчолкі над імі рупліва гудуць,
І чмялі носяць мёд у скарбонкі.
Палысеюць лугі — і тады не пачуць
Ані пчолак, ні птушачак звонкіх.
Як удзячны табе, асяродак душы,
Родны кут, блізкі мне, шматгалосы,
Ды шкада, што сярод мілагучнай цішы
Справяць баль свой бязлітасны косы.