Роздум...
Роздум просіцца
Не пра мяне.
Я — наіўны міраж
У жыццёвым тумане,
Лёс мой — кропля ўсяго,
Толькі кропля адна
У жыцці-акіяне,
І яе акіян паглыне.
Я вагаўся,
Я важыў:
Паглыне альбо не?..
Паглынуў — не заўважыў.
Роздум не пра мяне...
Я — пяшчынка зямлі,
Над якою падзеі гулі —
І змяшалася ўсё...
Сярод мноства мільярдаў
Пяшчынак
Я згубіўся — і ўжо не знайсці
Ні мяне,
Ні ўспамін,
Ні мой вечны прыпынак...
Роздум пра...
Як галоўнае ў свеце знайсці?
Як не ўблытацца ў дробязі
Чуткаў,
Пляткарства,
Какецтва?
Што галоўным было
На працягу вякоў
У жыцці?
У жыцці чалавека,
Ўсяго чалавецтва?
Насцярожана крочыць —
Куды? —
Дваццаць першы наш век,
Пэўна, самы заблытаны
Й непрадказальны.
І куды завядзе ён цябе,
Чалавецтва?
Цябе, чалавек?
Што пачуе сусвет —
Гімн жыццю
Альбо звон памінальны?
Як банальна гучыць:
Веды — гэта святло!
Ды за лозунгам светлым,
Нярэдка —
Прыхільнікі ночы.
І штыкі, і валюта ў галоўных —
Ўсё гэта было...
Да трагедый вяло,
Не ў святло.
Але тое «было» — у сучасным,
Да бездані крочыць.
О, калі б з дэкларацый,
З усіх канстытуцый —
З усіх!
Урасло назаўжды
У рэальнасць жыцця,
Ў чалавечую геннасць,
Што, усё ж чалавек,
Даражэй і нажыў,
І інтрыг.
Што, усё ж чалавек,
Ён не толькі каштоўнасць —
Бясцэннасць!
О, каб гэта ўсвядоміў
Свядомы,
Шмат бачыўшы свет!
Зніклі б з нашай Зямлі
Назаўсёды
І жорсткасць, і войны.
Чалавецтва ускрэсла б —
За ім — не скрываўлены след,
А пачэсны жыццёвы уклад
І прыстойны.
Ды, на жаль,
Ёсць такія на нашай Зямлі,
І былі...
Пэўна, й будуць,
Хто прагне для іншых трагедый.
Быццам маці не мелі яны
Быццам дзецьмі яны не былі —
А для матак чужых і дзяцей
Плодзяць беды.
Кожны кожнаму сёння —
Падазроны,
Далёкі,
Чужы.
І жывецца няўпэўнена,
У неадступнай трывозе.
Кожны з нас,
Чалавецтва,
Падыйшло да апошняй мяжы,
За якою — знішчэнне,
Мы — стаім на парозе.
Чалавек схамянуўся —
Адкрыцця стаў баяцца свайго.
І трывога гудзе
Над блакітнай планетай
Набатам:
Дык няўжо быў расшчэплены
Атам
Людзьмі для таго,
Каб Зямлю,
Каб прытулак людзей расшчапіў
Той жа атам?
Паўтарэнне таго, што гучала —
Няўдзячная праца,
Паўтарэнне таго,
Ад чаго «мазалі» у вушах...
Але ж трэба
Крычаць і пісаць,
Пісаць і крычаць —
ПАЎТАРАЦЦА!
Бо і кропля скрозь камень
Праточвае шлях.
Ў кожным слове,
Радку
Сэнс вядомы — няма навізны...
Хтосьці скрывіцца кісла:
— Не каркай
Бяды не наклікай!
Чалавецтва прывыкла,
Яго прывучылі — ні дня без вайны,
Без маленькіх трагедый і войнаў,
І няўмольна вядуць
Да вялікай.
Да жыцця на Зямлі
Падкрадаецца ценем бяда.—
Кормяць «ястрабы» байкамі
Нас, «салаўёў».
З году ў год,
З веку ў век гэта тэма,
Нібыта у ступе вада,
І таўчэцца яна,
І ўсё болей яе —
Да краёў.
Ёсць жа прымаўка, ёсць:
Гадка есці — ядзім,
Бо шкада гэта выплюнуць,
Мабыць, лянотна...
Нам Радзіма — Зямля,
Больш не будзе Радзім!
Калі страцім яе —
Толькі раз!
Назаўжды!
Беззваротна!
Самагубства ўсяго чалавецтва
Было ўжо —
Рэальнасць, не сон.
Старажытным памылкам
Сучаснасць
Спрыяе вярнуцца.
Дык няўжо чалавек — самагуб?
Скарпіён?
Каб сваімі адкрыццямі
Знішчыць сябе,
Захлынуцца?
Ўсё «банальна» вакол —
Чалавек, чалавецтва, каханне,
Пошук ісціны, роздум,
Напоўнены розумам час.
Ну а што, калі час
Назаўжды
«Безбанальны» настане —
Без кахання, без ісціны,
Без чалавецтва —
Без нас?
Не, не ўдасца нікому
Схаваць у пясок галаву,
Калі розум —
Пад ногі,
А над ім уладар —
Антырозум.
І пакуль свет не згінуў,
Пакуль я свядома жыву,
Роздум не пра мяне —
Пра галоўнае мой
Заклапочаны роздум...
2013