Хоць дарогі канец, не пачатак,
І гады не ў цане,
Заглядаюся я на дзяўчатак,—
І яны на мяне.
Калі так — не ў узросце прычына,
Ні пры чым тут гады.
Што казаць — перад вамі мужчына —
Прыгажун, хоць куды!
Я за гэтую думку чапляўся
Аж да гэтага дня.
Аказалася, што памыляўся,
Думка — самахлусня.
Я гляджу на дзяўчатак запальна,
Як прамень з-за гары,
А яны на мяне — спачувальна:
Вунь... ідзе пень стары.