Сааўтар мой — душа,
пісаў бы пра каханне,
Другі сааўтар — сталасць,
ён не згодзен з першым.
Стрыножыўся Пегас
такім супрацьстаяннем —
Як згоду ўсталяваць?
Якім патрафіць вершам?
Узрост для музы — цень,
занудзісты філосаф,
Ён важыць драбязу,
над простым разважае.
Душа — шырэй, чым свет,
душа вышэй нябёсаў,
Яна пульсуе ўся —
узрост не заўважае.
Яшчэ сааўтар ёсць —
і ад яго залежнасць,
Каханне ў ім заўжды,
юнацтва, сталасць, стома,
І вышыня нябёс,
і долу непазбежнасць —
Усё, што мае свет,
усё яму вядома.
Душы-бунтарцы ўдзячны,
як ні дзіва,
І сталасці...
А сэрцу — асабліва!